Twee is een ketting (18/04/2012)

In 2002 werd art. 19 bis 11 par 2 in de wet verplichte aansprakelijkheid motorvoertuigen ingevoerd (WAM-wet).

Deze bepaling werd meestal toegepast om naast het schrootkluwen het aansprakelijkheidskluwen bij kettingbotsingen op te lossen en te vermijden dat de slachtoffers wegens bewijsproblemen in de kou bleven staan.

Eenvoudig gesteld dienen de aansprakelijkheidsverzekeraars van de betrokken voertuigen de benadeelden te vergoeden.

De schade wordt in gelijke delen verdeeld over deze verzekeraars.

De wettelijke bepaling stelt dat wanneer het,  bij een ongeval met “verscheidene” voertuigen,  “niet mogelijk is vast te stellen welk voertuig het ongeval heeft veroorzaakt” de schade wordt verdeeld onder de verzekeraars.

Alleen het voertuig wiens bestuurder zeker niet aansprakelijk is ontspringt de dans.

Het Gronwettelijk Hof besliste nu dat deze regeling ook geldt bij ongevallen met twee voertuigen. (Grondwettelijk Hof 3 februari 2011, VAV 2011/3 p. 165 e.v.)

Deze interpretatie zou tot nog toe ongekende vergoedingsmogelijkheden met zich kunnen brengen: bij tegenstrijdige verklaringen van twee in een ongeval betrokken bestuurders is immers niet “vast te stellen welk voertuig het ongeval heeft veroorzaakt”  en kan voor alle benadeelden (incl. bestuurders) alle schade (lichamelijke en materiële) worden geëist van de verzekeraars.

Bericht geplaatst door Yves Mertens op 18/04/2012.